Toen Queen Elizabeth II op 8 september stierf, werd de kroon van de koningin onmiddellijk aan haar oudste zoon en erfgenaam overgedragen. Dus is er nu King Charles III, de nieuwe koning van het Verenigd Koninkrijk en van 15 andere Commonwealth Realms die vroeger het Britse rijk vormden.

De koninklijke bagage 

De regeringstitel van Charles komt met wat koninklijke bagage. Want Koning Charles I werd in 1649 tijdens de Engelse Burgeroorlog wegens verraad geëxecuteerd. En zijn zoon Charles II met zowel de Grote Plaag van Londen als de Grote Brand van Londen had te maken tijdens zijn tijd op de troon. Hij was ook een productieve hondenfokker: de Cavalier King Charles Spaniels werd naar verluidt dan ook naar hem vernoemd. 

Daarnaast was er nog Charles Edward Stuart, een Jacobitische troonpretendent, die in de 18e eeuw door zijn aanhangers koning Charles III werd genoemd. Hoewel hij er niet in slaagde om de macht over te nemen. De Britse media meldden in 2005 dat Charles had overwogen om een andere naam voor zijn regeringstitel te kiezen. Iets wat het Britse Koninlijk Huis ontkende.

De macht van de Koning Huizen 

Als we naar de geschiedenis kijken, dan was er een tijd dat bijna de hele wereld door een monarch of een koning of koningin werd geregeerd. Ook nu zijn er veel landen die nog steeds een vorm van monarchie hebben. 

Maar de macht van vorsten varieert behoorlijk. De meeste monarchieën zijn nu constitutioneel en hebben grotendeels ceremoniële rollen. Sommigen hebben echter een absolute macht, terwijl een klein aantal electief is en één een co-regentschap is. Dit is wanneer twee of meer mensen een monarchale positie delen.

Het goddelijke recht van koningen

Het goddelijke recht van koningen is een versie met een christelijke smaakje van de oude heidense houding ten opzichte van koningen en keizers. Zijn meest bekende vorm stamt uit de zestiende en zeventiende eeuw. 

Bij het goddelijke recht van koningen werd er beweerd dat deze monarchen door God tot hun positie werd verordend. Waardoor ze boven enige kritiek werden geplaatst en een opstand tegen hen tot een zonde werd gemaakt. 

Alleen God heeft, volgens het goddelijke recht van koningen, het recht een koning of keizer te verwijderen of hem voor zijn daden te veroordelen. Dit betekent in feite dat koningen niet afgezet kunnen worden. Het rebelleren tegen de koning is, volgens het goddelijke recht van koningen, rebelleren tegen God.

Een controversiële gedachte 

Deze theorie is gebaseerd op een extreme interpretatie van Romeinen hoofdstuk 13, gecombineerd met uitspraken in het Oude Testament. Het goddelijke recht van koningen was echter altijd controversieel te noemen. 

Een kernargument van de protestantse Reformatie was dat ieder mens rechtstreeks verantwoording aan God verschuldigd is, dus niet aan andere mensen. Deze opvatting verstoorde het evenwicht tussen de kerk en staat in het zestiende eeuwse Europa echter drastisch.

Egoïstische, trotse en politieke redenen 

De onrust tastte niet alleen het gezag van religieuze figuren als de paus aan. Hetzelfde principe hield in dat deze seculiere heersers nu aan aardse verantwoordelijkheid voor hun daden onderworpen waren. Want de redenen waarom koningen geloofden dat ze door God waren aangesteld, vloeiden volgens de meer recentere opinie voort uit egoïstische, trotse en politieke redenen. 

Volgens een opiniepeiling uit 2018 was meer dan 80% van onze Nederlandse bevolking nog voor het koningshuis. Bij de Belgische bevolking was de liefde met 60% iets minder. We zullen onze Kings desondanks voorlopig nog trots in onze lage landen voorbij zien komen. Net zoals dat Queen dat met ‘We will rock you’ op de radio zal doen. Is dat niet een koninklijk gevoel? 

Bronnen: forbes, indiatimes, gotquestions, christianity & toppr

QUEEN